Zbawienie jest darem Boga. On nas zbawił nie z powodu naszych zasług i uczynków, ale z łaski, przez wiarę w Jezusa Chrystusa. Taki był Jego plan zbawienia jeszcze przed założeniem świata, abyśmy zostali uratowani przez pojawienie się Jezusa Chrystusa, który zniszczył śmierć i objawił, że tylko wiara w Niego jest drogą do domu Ojca. Nikt nie może przyjść do Ojca inaczej jak tylko przez Syna Bożego, Jezusa Chrystusa.

MAREK RISTAU

Ewangelia na 2 Niedzielę Wielkiego Postu
Mt 17, 1-9

Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba oraz brata jego, Jana, i zaprowadził ich na górę wysoką, osobno. Tam przemienił się wobec nich: twarz Jego zajaśniała jak słońce, odzienie zaś stało się białe jak światło. A oto ukazali się im Mojżesz i Eliasz, rozmawiający z Nim. Wtedy Piotr rzekł do Jezusa: "Panie, dobrze, że tu jesteśmy; jeśli chcesz, postawię tu trzy namioty: jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza". Gdy on jeszcze mówił, oto obłok świetlany osłonił ich, a z obłoku odezwał się głos: "To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie, Jego słuchajcie!" Uczniowie, słysząc to, upadli na twarz i bardzo się zlękli. A Jezus zbliżył się do nich, dotknął ich i rzekł: "Wstańcie, nie lękajcie się!» Gdy podnieśli oczy, nikogo nie widzieli, tylko samego Jezusa. A gdy schodzili z góry, Jezus przykazał im, mówiąc: «Nie opowiadajcie nikomu o tym widzeniu, aż Syn Człowieczy zmartwychwstanie".

Komentarz do pierwszego czytania

W tradycji Kościoła prawosławnego imię Abrahama (podobnie jak innych patriarchów i proroków) poprzedza przymiot „święty”. Choć wydaje nam się to trochę dziwne, bo przydomek „święty” nadajemy szczególnym osobom raczej z czasów chrześcijańskich, to musimy pamiętać, że Katechizm Kościoła Katolickiego w numerze 61 podaje: Patriarchowie i prorocy oraz inne postacie Starego Testamentu byli i zawsze będą czczeni jako święci we wszystkich tradycjach liturgicznych Kościoła.
Abraham jest wyjątkowym świętym. Cechuje go niezwykła heroiczność cnót – zwłaszcza wiary. Zaufał Bogu, wychodząc z Ur chaldejskiego, zaufał też Najwyższemu, składając swojego syna w ofierze. Abraham nie tylko wierzył w Boga, ale przede wszystkim wierzył Bogu.
Boże, Twoje słowo jest żywe i skuteczne! Zechciej udzielić nam swojego błogosławieństwa i przymnóż nam wiary przez św. Abrahama, któremu obiecałeś błogosławieństwo dla niego samego, ale i „ludów całej ziemi”.

Komentarz do psalmu

W Psalmie 33 modlący odwołuje się do potęgi i dobroci Boga, który jest władcą świata. Zaczyna się on od wezwania Sprawiedliwi! Radujcie się w Panu! Sprawiedliwość, słowo pochodzące od hebrajskiego rdzenia cdk, w Starym Testamencie występuje ponad pięćset razy i jest jedną z głównych idei określających relacje człowieka z Bogiem, który jest jej źródłem. Zwoje znad Morza Martwego i księga „Nauczyciel Sprawiedliwości” mówią o sprawiedliwości Bożej, która daje nadzieję na odkupienie grzechów. Greckim, nowotestamentalnym odpowiednikiem sprawiedliwości jest słowo dikaio, które występuje ponad dwieście dwadzieścia razy w księgach NT. Tu Jezus szukał „grzeszników”, a nie „sprawiedliwych”. Tę nadchodzącą zmianę da się odczuć już w słowach psalmu: Oczy Pana zwrócone na bogobojnych, na tych, którzy czekają na Jego łaskę, aby ocalił ich życie od śmierci.

Komentarz do drugiego czytania

Święty Paweł w osobistej zachęcie zwraca się do Tymoteusza, którego powołał do służby Panu. Służba ta niesie ze sobą trudy i przeciwności, ale jest ona realizowana dzięki łasce Bożej. Bóg przez Jezusa najpierw uwolnił nas od grzechów, a następnie przepełnił łaską uświęcenia. Paweł podkreśla, że Jezus Chrystus pokonał śmierć i obdarzył nas życiem. To Zbawiciel żyje w nas i podobnie jak Tymoteusza umacnia nas w znoszeniu przeciwności oraz dodaje odwagi w głoszeniu Ewangelii.

Komentarz do Ewangelii

Wydarzenie Przemienienia Pańskiego jest jedną z najbardziej niezwykłych historii nowotestamentalnych. Oto Jezus zabrawszy ze sobą trzech uczniów wszedł na wysoką górę i tam się przemienił.
Cała perykopa składa się z trzech etapów: wejścia na górę, wydarzenia na szczycie i zejścia. Jakże często i nasze życie jest podobne do nich. Najpierw stawiamy sobie jakiś cel i trudzimy się, żeby go osiągnąć, a gdy już go zdobędziemy, przepełnia nas radość rozświetlająca nasze wnętrze. Mówimy sobie – podobnie jak Piotr – dobrze, że tu jesteśmy. Chcemy wtedy rozbić symboliczny namiot, aby w nim się schronić i niejako zabezpieczyć swoje przeżycie przemienienia po osiągnięciu celu. Jednak wtedy następuje moment zejścia i powrotu do rzeczywistości u podnóża góry, czyli do codzienności. Schodząc myślimy o tym, jak będziemy się dzielić naszą radością z bliskimi, a z drugiej strony czujemy żal, że to już było i się skończyło. Z pewnością podobne ambiwalentne uczucia towarzyszyły apostołom, którzy może wtedy pomyśleli: „Ależ mamy historię do opowiedzenia pozostałym uczniom! Ach, i to właśnie przed nami Mistrz się przemienił! Niech pozostali uczniowie nam zazdroszczą”. Panie, uwolnij nas od pychy!

Komentarze zostały przygotowane przez dr Andrzeja Kosińskiego

Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego