Jezus jest Tym, który wstąpił wysoko ponad wszystkie niebiosa, aby napełnić wszystko. On każdego, który przychodzi do Niego, napełnia Duchem Świętym i mocą. W mocy Ducha Świętego jesteśmy świadkami Jezusa, głosicielami Ewangelii, apostołami, prorokami, ewangelistami, pasterzami i nauczycielami. W imię Jezusa wyganiamy demony, uzdrawiamy chorych i mówimy innymi językami. Pan jest z nami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata, wstawia się za nami i współdziała z nami.
MAREK RISTAU
VII Niedziela Wielkanocna - ewangelia
Mk 16, 15 - 20
Jezus, ukazawszy się Jedenastu, powiedział do nich: "Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu! Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie uwierzy, będzie potępiony. Te zaś znaki towarzyszyć będą tym, którzy uwierzą: w imię moje złe duchy będą wyrzucać, nowymi językami mówić będą; węże brać będą do rąk, i jeśliby co zatrutego wypili, nie będzie im szkodzić. Na chorych ręce kłaść będą, a ci odzyskają zdrowie". Po rozmowie z nimi Pan Jezus został wzięty do nieba i zasiadł po prawicy Boga. Oni zaś poszli i głosili Ewangelię wszędzie, a Pan współdziałał z nimi i potwierdzał naukę znakami, które jej towarzyszyły.
Komentarz do pierwszego czytania
Kiedy doświadczamy radości, bądź przeżywamy niezwykłe chwile, często mówimy „było mi jak w niebie”. Podświadomie z duszy wydobywamy pragnienia spełnienia, które nazywamy stanem szczęścia. „Niebo” jest więc nie tyle miejscem ani przelotnym uczuciem, co stanem naszego serca i duszy, w którym chcielibyśmy trwać. Jednak często tracimy smak „nieba” i stwierdzamy, że chwile szczęścia są ulotne, a pozostaje życie szare i monotonne. To w jaki sposób być szczęśliwym na ziemi, skoro wszystko jest tak zmienne i nietrwałe? Gdzie szukać prawdziwego szczęścia?
Prawdziwym szczęściem jest Bóg. To On przeznaczył nas do chwały i nieprzemijającego szczęścia przebywania z Nim.
Wniebowstąpienie Jezusa jest powrotem do Boga Ojca. Syn Boży posłany na świat dopełnia dzieła odkupienia ludzkości.
Wśród wielu dróg życia i różnych planów, jedna droga jest wspólna wszystkim ludziom. Jest to znalezienie drogi do Ojca w Jezusie Chrystusie. Zmartwychwstały Jezus jest Przewodnikiem dla wszystkich dusz, by znalazły swój ostateczny cel i dopełnienie w Bogu Ojcu.
Komentarz do psalmu
Psalm rozpoczyna się wezwaniem do uwielbienia Boga, który jest Panem historii. Następnie Bóg jest ukazany jako Król całej ziemi, który panuje nad narodami. Zatem cały Psalm przedstawia królewską godność Boga i jest zachętą do oddawania chwały Bogu, jako najwyższemu autorytetowi władzy i wszelkiego działania.
Komentarz do drugiego czytania
Święty Paweł wzywa do zachowania jedności. Apel ten stanowi centralny owoc nauczania Apostoła. Jedność jest przełamaniem egoizmu. Służą temu dary, w które wyposażył nas Bóg. Wśród nich święty Paweł wymienia pokorę, cichość i cierpliwość. Pokora jest zdaniem się na Boga, cichość jest wyrazem wszelkiej łagodności, a cierpliwość jest wytrwałym dążeniem do celu.
Jedność zaś jest wpatrywaniem się w Boga, Ojca wszystkich ludzi, a jednocześnie budowaniem więzi międzyludzkiej. Nie chodzi tu o zwykłe braterstwo, ale głęboką miłość, której celem jest nieustanne upodobnienie się do Boga. Owocem tego upodobnienia jest wzajemna miłość, bo „gdzie miłość wzajemna i dobroć, tam znajdziesz Boga żywego”.
Komentarz do Ewangelii
Epilog Ewangelii według świętego Marka przedstawia scenę Wniebowstąpienia Jezusa. Wniebowstąpienie nie jest tylko uwieńczeniem ziemskiej misji Jezusa, ale kontynuacją dzieła Jezusa. Sam Jezus daje ostatnie nakazy apostołom. Pierwszy dotyczy głoszenia Ewangelii wszelkiemu stworzeniu. „Wszelkiemu stworzeniu” nie jest tylko wyrażeniem jakimś ogólnikowym. Dotyczy ono przede wszystkich niesienia Ewangelii każdemu człowiekowi. Może odpowiednim komentarzem będzie tutaj Rz 8, 19-21 „Stworzenie z upragnieniem oczekuje objawienia się synów Bożych. Stworzenie zostało bowiem poddane marności – nie z własnej chęci, ale ze względu na Tego, który go poddał – w nadziei, że również i ono zostanie wyzwolone z niewoli zepsucia, by uczestniczyć w wolności i chwale dzieci Bożych”. Tak więc nad całym stworzeniem ciąży piętno grzechu, a jednocześnie uczestniczy ono w odkupieniu w Chrystusie.
Kolejny nakaz dotyczy udzielania chrztu, który wynika z wiary, dającej przystęp do Ojca w Chrystusie Zmartwychwstałym. Chrzest jest wejściem na drogę Jezusa i czerpaniem z darów odkupienia dokonanego przez samego Chrystusa. Jest zatem wezwaniem do zaangażowania w misję Chrystusa, by dojść do ostatecznego celu, jakim jest pełne uczestniczenie w życiu Boga, współuczestniczenie w życiu Jezusa, w Jego człowieczeństwie i chwalebnym Wniebowstąpieniu.
Komentarze zostały przygotowane przez ks. dr Leszeka Rasztawickiego
Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego